در اين جا چار زندان است

به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندين حجره، در هر حجره

چندين مرد در زنجير ...

از اين زنجيريان يک تن، زنش را در تب تاريک بهتانی به ضرب

دشنه ئی کشته است.

از اين مردان، يکی، در ظهر تابستان سوزان، نان فرزندان خود

را، بر سر برزن، به خون نان فروش

سخت دندان گرد آغشته است.

از اينان، چند کس، در خلوت يک روز باران ريز، بر راه

رباخواری نشسته اند

کسانی، در سکوت کوچه، از ديوار کوتاهی به روی بام

جسته اند

کسانی، نيم شب در گورهای تازه، دندان طلای مردگان را

می شکسته اند.

من اما هيچ کس را در شبی تاريک و توفانی نکشته ام

من اما راه بر مرد رباخواری نبسته ام

من اما نيمه های شب ز بامی بر سر بامی نجسته ام.

در اين جا چار زندان است

به هر زندان دو چندان نقب و در هر نقب چندين حجره، در هر

حجره چندين مرد در زنجير

در اين زنجيريان هستند مردانی که مردار زنان را دوست

می دارند.

در اين زنجيريان هستند مردانی که در رويای شان هر شب زنی

در وحشت مرگ از جگر بر می کشد فرياد.

من اما در زنان چيزی نمی يابم – گر آن همزاد را روزی نيابم

ناگهان، خاموش –

من اما در دل کهسار روياهای خود، جز انعکاس سرد آهنگ

صبور اين علف های بيابانی که می

رويند و می پوسند و می خشکند و

می ريزند، با چيزی ندارم گوش.

مرا گر خود نبود اين بند، شايد بامدادی همچو يادی دور و لغزان

می گذشتم از تراز خاک سرد پست ...

جرم اين است!

جرم اين است!